Edward Karniej urodził się w 1890 w Wilnie. W 1918 r. zatrudnił się w dekoratorni tamtejszego Teatru Polskiego, jako pomocnik scenografa i rozpoczął naukę w Szkole Rysunkowej. Malarstwa i rysunku uczył się pod kierunkiem profesora Ludomira Slendzińskiego, który wywarł decydujący wpływ na rozwój artystyczny Edwarda Karnieja. Młody artysta zadebiutował w 1921 r. W tym samym roku został członkiem Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. Jego prace były eksponowane na licznych wystawach w kraju i za granicą, za które honorowany był wieloma nagrodami. Dzięki otrzymaniu w 1924 roku Małego Złotego Medalu na Wystawie Rzemiosł za „Portret żony”, jego nazwisko stało się znane w Wilnie. W 1930 roku został wyróżniony za obraz „Czarna i biała perła”. W 1932 roku zamieszkał w Toruniu i pracował w tamtejszym teatrze jako scenograf. Wykonał ponad 60 dekoracji do wystawionych sztuk. W 1932 roku otrzymał główną nagrodę w konkursie na plakat z okazji 700-lecia Torunia. W 1937 roku namalował panneau dekoracyjne w Urzędzie Wojewódzkim w Toruniu, przedstawiające alegorię polskiego Pomorza. Edward Karniej znany jest głównie jako portrecista. Malował również akty, martwą naturę i widoki miast. Zmarł w 1942 roku w Toruniu, gdzie został pochowany.

Materiały z archiwum rodzinnego Karniejów przekazała wnuczka artysty – Pani Alicja Karniej. Oprócz dokumentów i fotografii w darze znajduje się replika obrazu autorstwa Edwarda Karnieja -  „Portret żony”.

(tekst na podstawie wystawy "Dotyk pamięci")